[ Pobierz całość w formacie PDF ]

telefonu? Nie musi odbierać, jeśli nie ma na to ochoty, prawda?
To dlaczego, zastanawiała się z bólem w sercu, czuje się tak, jakby kłamała?
Zanim następnego ranka poszła do pracy, była ju\
u kresu wytrzymałości
nerwowej, oczy miała czerwone i opuchnięte.
 Wez
się w garść, Galloway  mruknęła do siebie, rzucając plecak pod biurko i
włączając komputer.  Przestań się nad sobą roztkliwiać, zacznij działać i nie
zachowuj się jak idiotka.
A
atwo, powiedzieć. W Iraku była odwa\
na i rozsądna. W Tribute w Teksasie jest
głupia jak but z lewej nogi.
 Dzień dobry.
Ledwo stłumiła okrzyk przera\
enia na dz
więk jego głosu. Tak była zatopiona w
myślach, \
e nawet nie zwróciła uwagi, \
e Riley wszedł do biura. Zresztą nie
spodziewała się go tak wcześnie. Gdy się ostatni raz widzieli, wspominał coś na temat
wyjazdu na budowę w poniedziałek przedpołudniem.
 Dzień dobry  wykrztusiła.
Wpatrzona w monitor, wystukiwała hasło, \
eby się zalogować.
Riley podszedł prosto do jej biurka.
 Dzwoniłem do ciebie wczoraj wieczór  oznajmił spokojnie.
 Tak?  udała zdziwienie.
 Kilka razy  dodał.
 Widocznie akurat wyszłam.
Patrzyła na jego rękę opartą o biurko. Wielkie nieba, jak ona nie cierpi kłamstw i
wykrętów!
 Amy, spójrz na mnie  powiedział.
Musi. Wiedziała, \
e musi to zrobić, a nawet, \
e tego chce na swĂłj sposĂłb.
Przełknęła ślinę. Chciałaby wiedzieć, co zrobić, czego pragnie, co byłoby najlepsze
dla nich. O ile w ogóle będą jacyś  oni .
 Riley, ja...  Powoli podniosła na niego wzrok.
 Daj spokój, Amy  przerwał jej.  Jeśli trudno ci nawet na mnie popatrzeć, to
widzę, \
e mamy większy problem ni\
to, \
e przyjęliśmy za du\
e tempo.
 Przepraszam. Nie wiem, co powiedzieć  tłumaczyła.  Jestem bliska obłędu.
Wytrzymał jej spojrzenie przez dłu\
szą chwilę.
 Chcesz się mnie pozbyć?  spytał.  Mam zniknąć z twego \
ycia?
 Uwa\
asz, \
e jeszcze tego nie zrobiłam?  odpowiedziała pytaniem.
 Jeszcze nie. To nie takie proste. Prosiłaś, \
ebym dał ci trochę czasu. Tego
właśnie chcesz?  dociekał.
 Myślisz, \
e to coś da?  spytała z powątpiewaniem.
 Czy to znaczy, \
e nie chcesz... śe po prostu chcesz teraz wszystko zakończyć? 
Riley za wszelką cenę chciał ją skłonić do jednoznacznej odpowiedzi.
Amy znowu cała krew odpłynęła z twarzy. Czy tego chciała? Zakończyć to, co się
zaledwie zaczęło? Uśmiechnęła się smutno.
 Tak właśnie sobie wyobra\
asz danie komuś czasu?  zapytała.
 Ja tylko...  Riley przeciągnął nerwowo palcami po włosach.  Powiedziałem,
\
e zadzwonię, to zadzwoniłem.
 To o to chodzi? śe nie odebrałam telefonu?  zdziwiła się.
 Myślę, \
e powinienem teraz wyjść i po chwili wrócić, \
ebyśmy mogli jeszcze
raz zacząć ten dzień  powiedział Riley.
 Mo\
e powinieneś wyjść i nie wracać  mruknęła.
 Co to ma znaczyć?  obruszył się.
 Mo\
emy dać ju\
sobie z tym spokój?  westchnęła.
 Z czym? Z nami?  zawołał, z trudem opanowując zdenerwowanie.
Amy miała ochotę krzyczeć, ale się powstrzymała. Odliczyła w myślach do
dziesięciu. Ten niezawodny sposób stosowała zawsze, gdy chciała się uspokoić.
 Nie, to niemo\
liwe  przyznała.  Nie byłoby mnie na to stać. Ale czy ja wiem,
mo\
e i masz rację...  zawahała się.
 Ja te\
nie wiem, czy zdobyłbym się na to  westchnął Riley, kierując się do
drzwi.  Zajrzę na budowę  powiedział.  A ty zastanów się jeszcze, zanim
podejmiesz decyzję  rzucił w progu.
Do środy stosunki między nimi się nie poprawiły. Riley starał się jak najrzadziej
zaglądać do biura, a Amy prawie się do niego nie odzywała. Pracownicy na trzech
budowach, które prowadził w mieście, zaczynali ju\
mieć dość jego ciągłej obecności.
Na domiar złego w czwartek jeszcze włączyła się w to pogoda. Temperatura
znacznie wzrosła i przyniosła ulewę, która zmieniła plac budowy w jedno wielkie
bajoro. Z jednej z budów, nowego domu farmerskiego Cantrella, poło\
onego siedem
mil za miastem, wcią\
nie mogli pozbyć się wody. Ju\
teraz wiadomo było, \
e gdy
tylko grunt wyschnie dostatecznie, będą musieli jeszcze raz wyrównać podło\
e.
Oznaczało to znaczną zwłokę i zagro\
enie terminarza budowy.
Wspaniale, znowu zaczęło padać. Tylko tego mu było trzeba, pomyślał Riley ze
znu\
eniem. Tym razem na szczęście deszcz był niewielki.
Wsiadł do pikapa i wyjechał na drogę, która prowadziła do miasta.
Mo\
e te wszystkie problemy, które zwaliły mu się na głowę, pomogą mu oderwać
się myślami od kobiety, która siedziała w jego biurze w mieście. Była pierwszorzędną
pracownicą, ale nie nadawałaby się do działu stosunków międzyludzkich.
Oczywiście, ten jeden romantyczny związek, który miał za sobą, zakończony
mał\
eństwem z ukochaną kobietą, był największym sukcesem w jego \
yciu, był
darem losu, jedynym i niepowtarzalnym. Riley nie liczył, \
e podobna miłość spotka
go po raz drugi. Taka miłość zdarza się tylko raz.
Ale czy fakt, \
e Amy nie kocha go tak jak Brenda, ma oznaczać, \
e nie mają
przed sobą wspólnej przyszłości? śe nie powinien się anga\
ować uczuciowo ani na
nowo uło\
yć sobie \
ycia?
Do diabła! Skąd mu w ogóle przyszło do głowy, \
e nale\
y mu się druga miłość?
Kto tego potrzebuje? On? Dziewczynki? Nonsens.
Tak bardzo skoncentrował się na tym, \
eby usunąć Amy ze swoich myśli, \
e
nawet nie zauwa\
ył, jak spadła temperatura. Mniej więcej w połowie \
wirowanej
drogi prowadzącej do szosy m\
awka zmieniła się w deszcz ze śniegiem. Zanim
dojechał do dwupasmówki, droga była ju\
pokryta cienką warstwą lodu. Instynkt
samozachowawczy odwrócił jego uwagę od problemów \
ycia uczuciowego i
skierował ją na trudne warunki drogowe.
W końcu \
ycie mu jeszcze miłe, a w domu czekają na niego trzy małe
dziewczynki.
Było tak pusto, jakby wszyscy poza nim mieli na tyle zdrowego rozsądku, by w
taką pogodę nie wyje\
d\
ać w trasę. Jak okiem sięgnąć, ani jednego samochodu. Ale
dwie mile od miasta, tu\
przed wjazdem na most, zauwa\
ył jelenia. Du\
e, piękne
zwierzę wyskoczyło z krzewów po prawej stronie szosy wprost pod jego samochód.
Riley wiedział, \
e nawierzchnia jest śliska, ale równie\
zdawał sobie sprawę, \
e
zderzenie z jeleniem spowoduje śmierć zwierzęcia, a przypuszczalnie jego równie\
,
więc gwałtownie skręcił.
Samochód wpadł w poślizg. Gdy koła straciły przyczepność, zjechał na miękkie
pobocze i przewrócił się, uderzając przednią szybą w rów. W tym samym momencie
Riley w jednym rozbłysku zobaczył swoje \
ycie minione, teraz
niejsze i przyszłe. To
nie przeszłości \
ałował, lecz samotnej przyszłość, która czeka go, jeśli prze\
yje.
Zanim uderzył głową w boczną szybę, ostatnią jego myślą była Amy.
Za piętnaście piąta Amy podjęła heroiczną decyzję. Doszła do wniosku, \
e nie
będzie w stanie znieść widoku Rileya ka\
dego dnia, jeśli nadal utrzyma się między
nimi to straszne napięcie. A skóro nie zanosi się na to, \
eby sytuacja miała się
zmienić, musi sobie poszukać innej pracy. I to jak najprędzej.
Oczywiście nie zostawi go z dnia na dzień. Choć prze  ' cię\
w zimie prace
posuwają się wolniej. Jej obecność zresztą nie ma a\
takiego znaczenia. Zostanie,
dopĂłki Fanny nie wrĂłci po Nowym Roku.
Ciekawe, jak Riley zareaguje na tę wiadomość. A Fanny? Na pewno będzie
niepocieszona, bo przecie\
ju\
widziała ich niemal na ślubnym kobiercu. Ale to
wszystko nie ma znaczenia. Najwa\
niejszy jest jej spokój wewnętrzny i równowaga. [ Pobierz całość w formacie PDF ]