[ Pobierz całość w formacie PDF ]

głową uderzając o marmurowy kominek ozdobiony
amorkami.
Stał nad nią i patrzył. Jasne włosy miała splamione
krwią. Wyglądała staro i brzydko. Musiała mieć jakieś
sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat. Nie była już wiecznie
młodą ulubienicą kinowej publiczności. Potem zaczęła
zawodzić i zbierać się z podłogi. Pomógł jej dowlec
się do kanapy; znowu nazwała go bękartem f obiecała,
że wkrótce go wykończy.
Wyszedł i to było wszystko.
Czy na pewno? Czy jest pewien, że nic więcej się
nie staÅ‚o? Ostatnio bardzo dużo piÅ‚ i nieraz prawie ury­
wał mu się film. Poczuł suchość w gardle i upiorny
strach paraliżujący członki. A może on ją...
OtrzÄ…snÄ…Å‚ siÄ™; nie, na pewno nie. Wieczorem, kiedy
wybieraÅ‚ siÄ™ do Moniki, specjalnie wypiÅ‚ tylko kropel­
kę, żeby mieć jasny umysł.
GÅ‚os telewizyjnego spikera doszedÅ‚ do niego z bar­
dzo daleka.
183
- Jak już państwa informowaliśmy, Monica Malo-
ne, legendarna gwiazda srebrnego ekranu, odeszła od
nas w tajemniczych okolicznościach.
Jake wstał; w głowie mu dudniło, w gardle zbierał
się kwaśny osad. Przytrzymał się oparcia kanapy, żeby
nie stracić równowagi. KtoÅ› na pewno go widziaÅ‚. Lu­
dzie na ulicy, sÅ‚użący Moniki; wszÄ™dzie zostawiÅ‚ od­
ciski palców, a ta suka ma pod tymi czerwonymi pa­
zurami jego krew.
Nie wygląda to dobrze. Wygląda gorzej niż z
le. Przy
takich poszlakach policja nie będzie szukała nikogo
innego. Zaraz tu po niego przyjdÄ…. Nie ma chwili do
stracenia. Musi się skoncentrować i -obmyślić plan
ucieczki.
Próbował się skupić, ale przez nieznośny szum
w uszach usÅ‚yszaÅ‚ tylko gÅ‚os namawiajÄ…cy go do ukry­
cia siÄ™.
 Uciekaj, uciekaj natychmiast, oni zaraz tu będą!"
Sportowy samochód czeka przed domem. Zostawił
go tam po powrocie od Moniki. Nie musi wcale budzić
Edgara; nikogo nie musi budzić. Wymknął się z domu
jak złodziej... albo jak morderca.
Natalie obudziła się bladym świtem i przez chwilę
miała nadzieję, że uda jej się ponownie zasnąć.
PrzypomniaÅ‚a sobie jednak wydarzenia ostatniej no­
cy i natychmiast rozbudziła się ostatecznie. Włożyła
legginsy i tunikę i na bosaka zeszła do kuchni. Kawa
była gotowa; nalała sobie i podeszła do okna. W tej
samej chwili rozległ się dz
więk domofonu. Nacisnęła
184
odpowiedni przycisk znajdujÄ…cy siÄ™ na desce rozdziel­
czej wiszącej na ścianie.
- Tak? SÅ‚ucham? Kto tam?
- Detektyw Harbing i Rosczak z komendy policji
w Minneapolis. Do pana Jacoba Fortune'a.
Serce zamarło jej w piersi i nie mogła zrobić ruchu.
Kłopoty ojca mogą być znacznie poważniejsze, niż
przypuszczała.
- Jest tam pani? - Męski głos rozległ się znowu.
- Proszę otworzyć.
Próbowała myśleć logicznie i nie znalazła powodu,
dla którego miałaby ich nie wpuścić.
- Dziękujemy - rzekł policjant i usłyszała dz
więk
otwieranej bramy.
PobiegÅ‚a do apartamentów ojca, czujÄ…c lód w żo­
łądku. Zapukała i przez chwilę czekała; bezskutecznie.
PrzyÅ‚ożyÅ‚a ucho do drzwi, i nic. Może tylko jakieÅ› nie­
zbyt głośne głosy.
Pewnie ojciec upiÅ‚ siÄ™ do nieprzytomnoÅ›ci i nie mo­
że wstać z łóżka... Ale kto w takim razie tam rozma­
wia?
Nacisnęła klamkę.
- Tato?
W pustym salonie zalÅ›niÅ‚ ekran wÅ‚Ä…czonego telewi­
zora. To z niego pochodziły słyszane przez nią
dz
więki.
- Tato? - powtórzyła i zajrzała do łazienki.
Ani śladu ojca. A
óżko w jego sypialni też byÅ‚o nie­
tknięte.
Przymknęła oczy, próbując się skupić. Może póz
niej
185
wrócił do biblioteki po butelkę whisky, mimo że jej
przyrzekł, że tego nie zrobi.
Zbiegła na dół i dopadła ciężkich dębowych drzwi.
Biblioteka świeciła pustkami. Do połowy wypełniona
butelka staÅ‚a na biurku w tym samym miejscu co wie­
czorem.
Dzwonek do drzwi wejÅ›ciowych podziaÅ‚aÅ‚ na Na­
talie jak prąd elektryczny. Musi tam iść i wpuścić ich.
W holu spotkaÅ‚a paniÄ… Laughlin. Gospodyni spoj­
rzała na jej gołe stopy.
- Mam otworzyć? - zapytała.
Natalie wzruszyła ramionami.
- Chyba tak.
ROZDZIAA
TRZYNASTY
Przed ósmÄ…, gdy koÅ„czyli Å›niadanie, zadzwoniÅ‚ te­
lefon. W normalnych warunkach Natalie, odbywajÄ…ca
poranną gimnastykę, odebrałaby go u siebie na górze.
Tak się jednak nie stało.
Toby pytająco spojrzał na ojca i Rick odpowiedział
mu obojÄ™tnym spojrzeniem, w którym można byÅ‚o wy­
czytać:  To nie nasza sprawa, synku".
Wiedział, że Natalie wieczorem się wyprowadziła,
wiÄ™c nie może odebrać telefonu. Zrobi to za niÄ… auto­
matyczna sekretarka. Po czwartym sygnale usłyszeli
głos Natalie, zawiadamiający, że nie ma jej w domu
i proszący o nagranie wiadomości. [ Pobierz całość w formacie PDF ]