[ Pobierz całość w formacie PDF ]

porządni chłopcy. %7ładen z nich nie zrobiłby czegoś takiego.
 Czy znała wielkiego faceta z jasnymi włosami? Raczej
bogatego, eleganckiego? Mniej więcej mojej postury, lubią­
cego walczyć? Możliwe, że zmienił kolor włosów.
 Może Sammy Luger? Był wysokim blondynem, nosił
markowe ciuchy. Spotykali się przez jakiś czas. Ale kiedy
wyjeżdżaliśmy z Michigan, słyszałam, że wciąż jeszcze jest
w wojsku. Jest sierżantem i walczył w Berlinie.
 W takim razie to chyba nie mógł być Sammy Luger. 
Pożałował bezlitosnej ironii i złagodził ton.  Kojarzy się
pani ktoś inny pasujący do tego opisu?
 Znała wielu dobrze zbudowanych mężczyzn, ale nigdy
nie prowadzała się z awanturnikami. Miała w liceum paczkę
przyjaciół. Kiedy była w pierwszej klasie, została wybrana na
162
najpopularniejszą dziewczynę w klasie. Dobrze się uczyła,
a mimo to rzuciła szkołę. Powinna była zostać z mamą
i tatą.  lamentowała.  Nie doszłoby do takiej tragedii.
Tego nie mógł zrobić nikt, kogo znała. To pewnie któryś
z tych maniaków seksualnych, których pełno w Los Angeles,
jakiś Meksykanin albo Murzyn. Oni zrobią wszystko, żeby
zdobyć białą dziewczynę. Wiele razy już myślałam, że byłoby
lepiej dla niej, gdyby była brzydka jak noc.
A
kanie stawało się coraz głośniejsze i przeszło w ciągłe
zawodzenie. Z trudem można było wyłowić strzępy zdań:
 ...dobra dziewczyna... nikt, kogo znała... zabić bydlaka...
zabił moją córkę...".
Bret otworzył lewą ręką drzwi, a prawą objął jej wstrząsane
spazmami ramiona i wprowadził teściową do środka. Drzwi
frontowe prowadziły wprost do salonu. Na kanapie w głębi
pokoju leżał na plecach Berker i wydawał z siebie zduszone
chrapanie. Obok, na podłodze zasłanej rozrzuconymi gazetami,
stał otwarty, zielony baniaczek z winem. Kawałki podłogi,
wyzierające spomiędzy starych gazet, straciły kolor i były
teraz pokryte warstwą tłuszczu i brudu. Na stoliku stało kilka
filiżanek wypełnionych po brzegi niedopałkami papierosów,
podobnie jak wyszczerbiona popielniczka. Poza tym cała
sterta niedopałków leżała w nieużywanym kominku. Na radiu
walała się sterta damskiej bielizny w kolorze brzoskwiniowym,
a w przeciwnym kącie pokoju leżał postrzępiony mop do
podłogi. Z poszarpanego chyba rzez
nickim noĹźem fotela
stojącego przy drzwiach wyłaziło na wierzch jego bawełniane
wypełnienie.
Pani Berker usiadła ciężko. Jej szloch współgrał z rytmicz­
nym chrapaniem męża.
 Przepraszam  powiedział Bret  za wszystko.
Wybiegł czym prędzej z domu.
ROZDZIAA
16
Na bulwarze złapał taksówkę.
 Dokądjedziemy?  zapytał kierowca, odwracając się
do tyłu i otwierając Bretowi drzwi.
Na końcu języka Taylor miał adres Pauli, ale nie podał go
taksówkarzowi. Gdyby pojechał do niej, rozpoczęłaby się od
nowa sprzeczka. Zresztąjuż pewnie czekali u niej na niego
rośli pielęgniarze, gotowi nałożyć mu kaftan bezpieczeństwa
i odwiez
ć go do szpitala. Lepiej nie myśleć, do czego jest
gotowa zatroskana kobieta. Zadzwoni do niej, kiedy tylko
nadarzy się okazja.
Zmieniło się światło na skrzyżowaniu i kierowca wcisnął
sprzęgło.
 No więc dokąd?  zapytał zniecierpliwiony.
Bret bez zastanowienia podał mu adres mieszkania Har­
ry'ego Milne'a. Nietrudno było wytłumaczyć sobie ten wybór.
Przez cały dzień czuł się w ubraniu Milne'a jak oszust, oficer
przebrany za małego hollywoodzkiego cwaniaczka. Był prze­
konany, że będzie mu się lepiej myślało, gdy znów włoży
niebieski mundur. Spotkanie z nieoczekiwanymi lokatorami
jego domu wyprowadziło go z równowagi, a myśli wciąż
164
krążyły wokół jednego. Widać było wyraz
nie, Ĺźe Paula mie­
szała się do wszystkich jego spraw.
Taksówka zatrzymała się przed długim, otynkowanym
budynkiem, a Taylor dostrzegł stojący tuż obok, pod palmą
samochód tego samego koloru co wóz Pauli. Gdyby wiedziała,
że może się tu zjawić, pewnie by przyjechała, ale nawet [ Pobierz całość w formacie PDF ]