[ Pobierz całość w formacie PDF ]
należał faraon żyjący w czasach Mojżesza. Stwórca dokonał tego przez zesłanie na
Egipcjan szeregu plag. Ponadto Jehowa oświadczył temu wyniosłemu monarsze: Oto
jest powód, dla którego zachowałem cię przy życiu: po to, aby ci pokazać moją moc i aby
o imieniu moim opowiadano po całej ziemi (Wyjścia 9:16). W dodatku Bóg ponad 70
razy zapowiada w swym Słowie, od Księgi Wyjścia 6:7 do Księgi Joela 3:17 (3:22, Bw,
4:17, BT), iż dokona jeszcze równie potężnych dzieł, by dać poznać władcom, ludom i
narodom, że mają do czynienia z Jehową, który jest Najwyższym nad całą ziemią.
4 Kilka niezwykłych przykładów tego, jak Jehowa pouczał pewnych monarchów,
opisano w Księdze Daniela. Rzecz dotyczyła Nabuchodonozora, Baltazara i Dariusza.
Kiedy to miało miejsce? Najprawdopodobniej w latach od 617 do 535 p.n.e. A jak to
czynił? Za pomocą snów, wyjaśnień ich znaczenia oraz demonstrowania swej potęgi.
Jehowa uprzytomnił tym człowieczym królom, że On jest zwierzchnim Władcą
wszechświata, a oni jedynie niewiele znaczącymi ludzmi. Będą to musieli pojąć również
dzisiejsi przywódcy światowi.
5 Czy jednak wielu współczesnych krytyków nie podważa autentyczności Księgi
Daniela? Odpowiadając na ich zarzuty, pewien biblista słusznie oświadczył: Opisane w
niej cuda i proroctwa sugerują i zaświadczają, że utrwalił je na piśmie naoczny świadek,
Daniel. Dlatego też mamy do czynienia albo z prawdziwymi cudami i prawdziwymi
proroctwami, albo z kompletnym fałszerstwem (E.B. Pusey: Daniel the Prophet, strona
75). A przecież pisarz tej księgi częstokroć sam się przedstawia, na przykład takimi
słowami: Ja, Daniel (Daniela 8:15; 9:2; 10:2). Czyżby wszystko to było fałszerstwem?
Faktem jest, że do początków XVIII wieku autorstwa Księgi Daniela nie podawali w
wątpliwość ani żydzi, ani chrześcijanie. Więcej jednak niż opinia nowożytnego uczonego
znaczy tu świadectwo samej Biblii. I tak trzy wzmianki o Danielu znajdujemy w Księdze
Ezechiela (Ezechiela 14:14, 20; 28:3). Ale największą wagę mają tu słowa Jezusa
Chrystusa, Syna Bożego, zapisane w Ewangelii według Mateusza 24:15, 16: Gdy
dostrzeżecie tę obrzydliwość, która sprowadza spustoszenie, stojącą w miejscu świętym,
jak przepowiedziano przez proroka Daniela (niech czytelnik stosuje rozeznanie), wtedy
ci, co będą w Judei, niech zaczną uciekać w góry . 1
Nabuchodonozor poznaje, kto jest prawdziwym Bogiem
6 Prorok Izajasz przedstawia królów Babilonu jako ludzi wielce nadętych pychą
(Izajasza 14:4-23). Nabuchodonozor był do tego jeszcze bardzo religijny. W inskrypcjach
wspomina specjalnie o swoich przedsięwzięciach budowlanych i o szacunku dla bogów
Babilonii . Niewątpliwie też uderzył mu do głowy sukces, jakim było zdobycie Jeruzalem
i całej Judei, zwłaszcza że podobna próba, podjęta wcześniej przez Sennacheryba,
skończyła się sromotną klęską.
7 Po rozmowie z Danielem i jego trzema hebrajskimi towarzyszami Nabuchodonozor z
pewnością miał powody, by nabrać respektu przed ich Bogiem, ponieważ w każdej (...)
sprawie, która wymagała mądrości i rozumienia, o którą pytał ich król, stwierdzał, że
przewyższają dziesięciokrotnie wszystkich wróżbitów i magów, którzy byli w całym jego
królestwie . Tak więc owi pełni mądrości młodzieńcy, których Bogiem był Jehowa,
zdecydowanie górowali nad czcicielami innych bóstw. Nie mogło to ujść uwagi
Nabuchodonozora (Daniela 1:20, Bw).
8 Jehowa zamierzał nauczyć go czegoś więcej. Następną lekcję opisano w rozdziale 2
Księgi Daniela. Bóg sprawił, że Nabuchodonozor miał przerażający sen i potem
zapomniał jego treść. Babiloński monarcha, wielce tym poruszony, zwołał wszystkich
swych mędrców, aby mu ją przypomnieli i wyłożyli jej znaczenie. Wezwani nie potrafili
jednak opowiedzieć snu, nie mówiąc już o wyjaśnieniu go, czym milcząco przyznali, że
nie posiadali zbyt dużo wiedzy. Król tak się rozgniewał, że kazał ich wszystkich stracić.
Kiedy o tym rozporządzeniu dowiedział się Daniel ze swymi towarzyszami, poprosił, by
dano mu trochę czasu, i uzyskał zgodę. Wówczas cała czwórka przedstawiła tę sprawę
[ Pobierz całość w formacie PDF ]