[ Pobierz całość w formacie PDF ]
nie zmieniają się gruntownie. Zrozum, Ben, ja straciłam do
ciebie zaufanie. Zawsze bym się bała, że kiedyś może się
zdarzyć coś podobnego.
A to by ją zniszczyło. Całkowicie, ostatecznie, nie-
odwołalnie.
Czas uciekał, zegar w holu wybił dziewiątą. Caroline po-
myślała, że powinna pójść się pakować i odpocząć przed
jutrzejszą podróżą.
- O czym ty do diabła mówisz? - zapytał Ben, roz-
kładając bezradnie ręce.
Wtem rozległ się dzwonek do drzwi.
- Poczekaj - rzucił, i ruszył do drzwi. - Pozbędę się tych
nieproszonych gości, kimkolwiek są, i może wreszcie mi
powiesz, o co ci chodzi.
Tak, pomyślała Caroline, trzeba spróbować wyjaśnić
pewne sprawy. Gdyby tylko Ben powiedział jej, że głęboko
żałuje tego, jak potraktował kiedyś Maggie i że teraz
wspiera moralnie i finansowo ją i swoją córeczkę, której
się wyparł dawno temu...
Gdyby powiedział, że dwanaście lat temu miał szczery
zamiar zwrócić jej ojcu pieniądze, że zmienił zdanie i po-
82
S
R
stanowił nie wyjeżdżać, bo nie potrafiłby się z nią roz-
stać...
W tej chwili jednak dalsza rozmowa była wykluczona.
Ben otworzył właśnie szeroko drzwi i, jak zawsze uprzej-
mie, zapraszał kogoś do wejścia:
- Ależ nie, naturalnie że pani nie przeszkadza. Tak, za-
stała ją pani. Zapraszam do środka.
Do holu weszła nieśmiało Dorothy Skeet. Przez te lata
bardzo utyła, a jej puszyste rudawe włosy posiwiały.
- Słyszałam o twoim przyjezdzie, Caroline, ale nie
wiedziałam, jak długo tu zabawisz. Wiem, że już pózno,
bałam się jednak, że jutro mogę cię nie zastać.
Caroline ze wzruszenia łzy zakręciły się w oczach.
Zwietnie pamiętała, że w domu ojca tylko Dorothy miała
dla niej czasami dobre słowo.
- Może przejdziemy do kuchni? - zagadnął Ben. -Właśnie
zamierzałem zrobić kolację, proszę, niech pani zostanie z
nami.
- Ach nie, dziękuję, absolutnie nie mogę - wydusiła z
siebie stremowana Dorothy i oblała się rumieńcem. -/resztą
już jadłam. I w ogóle nie chciałam przeszkadzać, przy-
szłam tylko, żeby oddać Caroline osobiste rzeczy jej ojca -
wyjaśniła i drżącymi palcami usiłowała otworzyć zame-
czek sporej torby.
Było oczywiste, że czuje się niezręcznie, a Caroline nie
wiedziała, co powiedzieć, żeby ją ośmielić. W sukurs przy-
szedł jej Ben i ze zniewalającym uśmiechem zapro-
ponował:
- Więc proszę chociaż usiąść z nami. Może napije
siÄ™ pani wina, albo kawy, i podzieli siÄ™ z Caro i ze mnÄ…
83
S
R
miejscowymi ploteczkami. Z pewnością przez tyle lat
wiele się ich nazbierało.
Caroline z podziwem spojrzała na Bena, który naprędce
wymyślił to niewinne kłamstwo. Efekt był natychmiastowy.
Dorothy, która zawsze uwielbiała plotkować, chętnie po-
dreptała za nimi do kuchni i usiadła przy stole. Popijając
gorące kakao, które podał jej Ben, wdała się w długie
opowieści, bardziej lub mniej wiarygodne, o losach miesz-
kańców wsi. Caroline tymczasem, z niespodziewanym dla
niej samej apetytem, zaatakowała przygotowaną przez Be-
na soczystÄ…, grillowanÄ… szynkÄ™ z pomidorami.
Gdy Dorothy podzieliła się z nimi wszystkimi nowin-
kami, wyjęła z torby zawiniątko, które wręczyła Caroline.
Znajdował się w nim srebrny zegarek z dewizką, który pa-
miętała od zawsze, onyksową pieczęć, złoty sygnet jej
dziadka i dwa wieczne pióra. To niewiele, pomyślała z bó-
lem serca Caroline, jak na mężczyznę, który dożył prawie
siedemdziesiątki... Nie pokazała jednak po sobie wzrusze-
nia i po chwili złożyła zawiniątko w ręce Dorothy.
- Ojciec z pewnością życzyłby sobie, żeby te przedmioty
zostały u ciebie - powiedziała łagodnie.
Wiedziała, że Dorothy kochała jej ojca, on zaś z pew-
nością ją lubił i czasami jej to okazywał. Widząc wahanie w
oczach kobiety, Caroline zaczęła ją przekonywać.
- Ojciec bardzo cię cenił, byłaś mu bliższa niż ktokol-
wiek inny. Do mnie natomiast - w tym momencie głos jej
się załamał - czuł wyrazną niechęć. Bez wątpienia wolał-
by, żebyś to ty zachowała te pamiątki. Ale mam też do
84
S
R
ciebie prośbę. Chciałabym bardzo się dowiedzieć, dlaczego
ojciec czuł do mnie tak wielką niechęć, z trudem wprost
znosił mój widok. Myślę, że ty wiesz na ten temat więcej
niż ja. Widzisz - westchnęła głęboko i spojrzała na Do-
rothy z błyskiem nadziei w oczach - gdybym znała powód,
może potrafiłabym mu wybaczyć.
- Dobrze, powiem ci - odparła Dorothy ze współczuciem
w głosie, zaciskając palce na zawiniątku z pamiątkami. -
Twój ojciec niechętnie mówił o swoichuczuciach, ale
wiem, że ubóstwiał twoją matkę. Wiedzieli to wszyscy,
którzy ich znali. Jane Bayliss, która pracowała u was jako
pokojówka i sprzątaczka - może ją pamiętasz, wyszła po-
tem za starego Hume'a, rzeznika - mówiła, że twój ojciec
nie był zachwycony, kiedy twoja mama zaszła w ciążę. Nie
chciał się dzielić jej uczuciem z nikim, nawet z własnym
dzieckiem, bo pragnął ją mieć całą dla siebie.
Caroline zmarszczyła brwi. Czy rzeczywiście jej ojciec
kochał matkę tak obsesyjnie? Potwierdzały to listy, które
znalazła na strychu. Kochał ją całym sercem, głęboko i nie-
zachwianie. I podobnie silną niechęcią darzył swoje jedyne
dziecko.
- A ona zmarła, kiedy ja się urodziłam - szepnęła cichut-
ko Caroline, której w oczach stanęły łzy. O tym, oczywi-
ście, wiedziała, chociaż ojciec nigdy nie wspominał jej o
matce. Prawdę powiedziawszy, w ogóle rzadko się odzy-
wał do córki, na ogół wydawał jej tylko szorstkie polecenia
albo udzielał ostrych reprymend.
- Zmarła w godzinę po twoim urodzeniu - dodała
85
S
R
Dorothy, potrząsając ze smutkiem głową. - Wszyscy o
tym mówili, to była wielka tragedia. Przyszłaś na świat trzy
tygodnie przed terminem, na poczÄ…tku listopada.
Tej nocy niespodziewanie rozszalała się burza śnieżna.
Utworzyły się ogromne zaspy i twój ojciec nie był w stanie
wydostać się z domu, nikt też nie mógł do was dotrzeć. Po-
ród był szybki, ale twoja mama bardzo się wykrwawiła i
kiedy wreszcie na miejsce dotarł helikopter z pomocą le-
karską, było już za pózno. Wszystko to wyszło na jaw
podczas dochodzenia w sprawie przyczyny jej zgonu.
Kiedy dostałam tu pracę jako gospodyni - ciągnęła Do-
rothy - od razu spostrzegłam, jak traktował ciebie ojciec i
doszłam do przekonania, że nie mógł pogodzić się z tym,
że jego żona umarła, a ty żyjesz. Gdy dorastałaś, stawałaś
się coraz bardziej do niej podobna, ale nią nie byłaś.
- Więc to dlatego nie mógł na mnie patrzeć - szepnęła
Caroline. - Obwiniał mnie o jej śmierć.
- Wiesz, że bardzo go kochałam - powiedziała Dorothy. -
[ Pobierz całość w formacie PDF ]