Beverley Jo MalĹźeĹstwo z rozsÄdku 01 MalĹźeĹstwo z rozsÄdku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

planów.
- Moich planów? - wrzasnął, a oczy o mało nie wyszły mu z orbit. Zrobił krok w stronę drzwi.
- Ależ tak - uśmiechała się nieszczerze. - Jest pan już trochę znudzony biednym Napoleonem,
prawda? Myśli pan, że rząd zapłaci panu za informację o tym niebezpiecznym spisku? Cóż, my
również jesteśmy znudzeni i kończymy z tym jutro, nie chcemy jednak, aby coś nam się stało.
Przyprowadzi pan do mnie Eleonorę, ja wszystko zaaranżuję, a kiedy ucieknie�my, złoży pan ten
swój donos. Rząd będzie musiał zadowolić się kilkoma płotkami, ale dobre i to. I jeszcze coś -
dodała, rzucając na stół ciężką sakiew�kę. - Tysiąc gwinei w nagrodę za poniesione trudy i
wyświadczone przysługi. Nie uważa pan, że to go�dziwa zapłata za wyswatanie pańskiej siostry?
- Nie mogę tego pojąć - wymamrotał, wpatrzony w sakiewkę. - Przecież uganiałeś się za Eleonorą,
Deveril. Czy to wszystko zostało zaplanowane?
- Lord Deveril chciał się zabawić z pańską siostrą, ale cóż, służba nie drużba. Chodziło nam o
Stain�bridge'a. Nie spodziewaliśmy się, że nasz słodki Ni�cholas się w to wplącze, choć zrobił mi
tym miłą nie�spodziankę - uśmiechnęła się zmysłowo. - Doskona�le się bawiłam, ale najwyższa
pora, żeby zrobić z te�go właściwy użytek. Pomoże nam pan, prawda? Ostatni raz.
Spojrzał w jej piękne, okrutne, roześmiane oczy i skinął głową w niemym osłupieniu.
*
Eleonora sądziła, że reszta dnia upłynie jej na za�martwianiu się, jednak niespodziewany przyjazd
Amy i Petera skutecznie temu zapobiegł. Zamierza�li spędzić w mieście kilka dni.
- Ojej, Eleonoro - powiedziała Amy. - Widać już
po tobie.
Peter prychnął.
- Przepraszam, nie powinnam była tego mówić, ale trudno nie zauważyć. Cieszysz się. Ja bym się
cie�szyła - oblała się rumieńcem i rzuciła pełne uwiel�bienia spojrzenie Peterowi, który sam też się
lekko zaczerwienił.
- Co ty wygadujesz, myszko. Mogę ją tu zostawić na godzinkę lub dwie? Wytrzymasz, Eleonoro?
- Oczywiście, świetnie się czuję w towarzystwie Amy.
- Tak jak wszyscy. - Przybrał srogi wyraz twarzy i dodał: - Po ślubie ją zamknę.
Kiedy wyszedł, Amy się roześmiała.
- Czyż on nie jest słodki? Ciągle nie mogę uwie�rzyć, że to we mnie się zakochał, kiedy wkoło tyle
ładnych dziewcząt.
- Jesteś chodzącym dowodem na to, że wnętrze li�czy się bardziej.
- Niesamowite. A czy ty dobrze się czujesz? Wy�glądasz na zmęczoną.
- To przez ten upał - odparła Eleonora, co nie do końca mijało się z prawdą. - Nic mi nie dolega, ale
muszę ci wyznać, że ciąża jest potwornie nudna. Polega głównie na czekaniu.
- Nicholasa nie ma? - spytała od niechcenia Amy.
- Mężczyzni są okropni. Francis nie pojechał z nami
na wieś, a kiedy przyjeżdżamy z mamą na chwilę do miasta i chcemy z nim zjeść kolację, wymawia
się innymi zobowiązaniami. W lipcu! Mama gniewa się na niego, ponieważ uważa, że Francis nie
spełnia swych synowskich obowiązków. To bardzo krzywdzą�ce, bo Francis jest przecież
najlepszym synem ze wszystkich braci... no wiesz, co mam na myśli.
Eleonora roześmiała się. Jak dobrze, że Amy przyjechała.
- Wiem, dusza człowiek.
- Szczęściara ze mnie. Wiesz, że księżna Arranu chciałaby, aby poślubił jej naj młodszą córkę?
Księż�na ma wybredny gust. Mama chodzi dumna jak paw, nie wiem tylko, czy Francisowi lady
Anna się podoba.
- Czy to taka ładna, kulejąca blondynka?
- Tak. Przemiła osoba. Przez tę swoją drobną ułom-
ność jest nieco nieśmiała, ale gdyby Francis ją poko�chał, na pewno nie zwracałby na to uwagi.
- Masz rację - zgodziła się Eleonora. - Francis, z jego dobrocią i troskliwością, byłby idealnym
mę�żem dla kogoś takiego jak lady Anna.
- Znakomicie - powiedziała Amy z błyskiem w oku. - Już ja się postaram, żeby zaczęli się mieć ku
sobie. Wiesz - dodała, zmieniając nagle temat - spo�tkałam twojego brata. Nie spodobał mi się"
- Nic dziwnego. Masz świetny gust.
- Cały czas się uśmiechał i obnosił ze swoim dosko-
nałym nastrojem, aż robiło się od tego niedobrze. Najpierw wypytywał mnie o Francisa i Nicholasa,
co wydało mi się dziwne i nie na miejscu, a potem zaczął opowiadać, jak bardzo twoje dobro leży [ Pobierz całość w formacie PDF ]

�

Podstrony